Berichtdoor myfirstlove » di 13 november 2012, 20:29
Bedankt iedereen voor de raad.
Er is inderdaad het gevaar dat ik de zaken vererger door dicht bij haar te wonen of vaker met haar in contact te komen. Maar ik ken me redelijk goed en ik herinner me dat ik in het verleden me soms verliefder voelde eens ik haar "achterliet" dan tijdens ons samenzijn. Misschien druk ik me niet duidelijk uit dus geef ik een dom voorbeeld: toen ik laatst samen mijn mijn vrouw op vakantie was en mijn schoonzus haar haar zag ontkrullen met zo'n ontkrultang, dan stond ik daar niet bij stil; Eens ik terug thuis was, dacht ik aan vroeger en aan hoe ik haar ooit eens zo'n tang had gekocht, en toen dacht ik terug aan de recente avond dat ze haar haar aan het ontkrullen was, en ik merk nu dat ik me niet zo veel van die avond herinner. HAd dit vroeger geweest, dan had ik de kleur van haar kraag, haar armbandje, en ieder detail in me opgenomen. Dit doet me vermoeden dat ik ooit enorm verliefd op haar was, en oprecht jaren van haar heb gehouden, maar dat ik met de jaren gaan houden ben van het gevoel dat dit me gaf (I love the idea of loving her so much'" hoode ik ooit in een film zeggen) en dat ik enkele dagen geleden, nadat we terugwaren van onze vakantie waar ik haar had gezien, ik eventjes nostalgisch werd. Ik heb een sterk vermoeden dat vaker met haar in contact komen of zijn, me zal helpen haar te demystificeren, en dat die "liefde" gezonder wordt, en zich transformeert naar een gezonde, aanvaardbare liefde zoals men die zou moeten voelen voor een schoonzus. Ik besef dat ze altijd een speciale plaats in mijn hart zal hebben, maar ik besef ook dat een leven zonder mijn vrouw aan mijn zijde voor mij onmogelijk is. Dat zou ik niet kunnen verdragen. Het feit dat ik er een aantal dagen geleden mentaal door zat omdat er heel veel zaken op dat moment misliepen en convergeerden op éénzelfde moment, heeft me misschien onterecht terug laten concentreren op die oude vlam. Want momenteel voel ik me relatief goed en voel ik niet die verschrikkelijke, verdovende, verlammende, nostalgische pijn. Vreemd hoe een mens zich op zo'n korte tijd anders kan voelen; Ik moet wel zeggen dat ik in mijn leven al van kindsaf een zeer zwaar leven heb gehad (en dan spreek ik echt wel over harde tijden waar honger, en gebrek aan dak boven het hoofd tot aan pubertijd de regel was) en dat alle leden van mijn familie er onderuit zijn door gegaan. Mijn moeder zegt me dat ik altijd al veerkrachtig ben geweest, en blijkbaar ook nu weer. Of misschien is het mijn onderbewustzijn die me bedot om me te beschermen. Wie zal het zeggen. eén ding is zeker: mijn vrouw noch mijn kind mogen ooit lijden onder deze situatie.
Wat een hoop extra letters in je verhaal myfirstlove.