Door de jaren heen heb ik best wat van mezelf laten zien, op dit forum. Soms uit mezelf, maar vaak ook doordat ik getriggerd werd door een topic dat me aangreep. Gisteren een tripje langs memory lane gemaakt, en daar kwam ik onder andere het verhaal van Mazzeltov en Skip tegen. Vier jaar meeleven met een kinderwens, en toekijken hoe ze dat los moesten laten. In afgesplitste topics kwam de vraag aan de orde wat je nou eigenlijk met kinderen moest. Spot heeft me daar over aan het denken gezet en me verleid tot bijdragen, en zo zijn er nog een aantal gelegenheden geweest.
Ik ben wie ik ben, en ik ben onder andere vader. Opgroeiende jongens met hun wel en wee, hun lief en leed.
Mijn oudste zoon, een meter of twee en soort van getrouwd, kon er altijd wel om lachen. Ik ben ze altijd blijven zien als een wriemelend wurmpje, ben altijd blijven hangen in het moment dat ik ze voor het eerst in mijn armen kreeg.
En nu? Nu leef ik in een soort van shock. Mijn oudste was zwaar geëmotioneerd en ik trok hem tegen me aan om hem uit te laten huilen. Op dat moment realiseerde ik me hoe groot hij geworden was... Hij steekt zowat een kop boven me uit, en in me kruipen past eigenlijk niet zo goed.
De aanleiding? Hij is vader geworden. En ik ben dus opa geworden. Pake, vind ik zelf.
Ze kwamen langs met onschuldige smoelwerken, en hadden wat leuks voor de vakantie. Die mededeling kwam als een bom binnen, en ik heb dat de hele zwangerschap niet goed kunnen plaatsen. Tot het erwtje geboren werd heb ik een soort emotioneel vacuüm gezeten, zonder dat ik er nou achter kon komen wat daar de oorzaak van was. Ik heb de eerste nacht eigenlijk slecht geslapen, en zwaar liggen dromen...
Ik heb de wriemelende wurmen los moeten laten, en dat valt me eigenlijk erg zwaar. Zwaarder dan ik verwacht had. Van het ene moment op het andere mijn jochies zien als volwassen kerels, mijn schoondochter als moeder, mijn zoon als vader.
En... Gloeiende, wat ben ik jaloers. Dat heb ik mezelf aangedaan, want tja... Als je zoon een klein kereltje is, komt de kleine bij mij wonen, toch? En dan kijk je toe, zie je hoe ze lopen te martelen met de eerste luier, de iepige vingertjes en teentjes, zie je dat ze thuis hun weg aan het zoeken zijn en langzaam het besef dat het zo goed, is, dat het zo hoort.
De laatste jaren kabbelden voort, ik had een soort evenwicht gevonden waarin ik me prima kon bewegen. Dan wordt een nieuwe generatie wurm in mijn armen gelegd, en rijten alle oude wonden weer open. Dat knalt hard je hart in, zo'n uppie. Er is veel los te laten, oud zeer vooral. Dat valt niet mee, blijkbaar kan je heimwee hebben naar oude pijn? Het heelt, merk ik. Mijn zoon is groots, en mijn schoondochter lijkt het te begrijpen. Ze geven me de tijd om mijn weg te vinden, laten toe dat mijn oude wonden geheeld worden. Ik sta versteld van het gemak waarmee ik er mee loop te scharrelen, hoe makkelijk het past. Ik heb al een paar momenten gehad waarin ik me bewust werd van mijn opschuiven, en deze rol is de eerste waar ik voorbeelden na te volgen heb. Kijk je mee, ouwe?
Weer een nieuwe fase. Ik heb seks met oma gehad, best bijzonder... Ik heb afgeleerd om vooruit te kijken, leef bij de dag en neem het zoals het komt. Gisteren lag hij op mijn borst, luisteren naar mijn hartslag en mijn stem, ligt me met grote ogen aan te kijken... Sjee, wat kan het leven mooi zijn.
Iagopa.
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
Geniet ervan!
Heel veel geluk gewenst Iago, en schrijf nog veel in dit nieuwe hoofdstuk...het wordt vast heel boeiend . Veel van je verhalen zinderen hier nog na.
