Vandaag was het eindelijk zover. Ik kon m'n eerste silversplints ophalen.
M'n eerste revalidatie arts is weer terug en wat een verademing is dat. Vooral na de laatste arts die ik had. Wat een lomp ei was dat.
Deze arts is vriendelijk, menselijk en begrijpt dat ik buiten een EDSer ook nog een vrouw ben.
Ook neemt ze alle tijd die nodig is. Maakt ook vervolgafspraken zonder gedoe. "Als het nodig is, is het nodig."
Hoewel ik zelf nog steeds moeite heb met het feit dat het nodig is, is het fijn dat ze zo begrijpend is.
Dat ze nadenkt en overlegt. En ondanks dat ik dat al wel wist, zag ik er toch als een berg tegenop om te gaan. Gelukkig was Hubbie erbij en dat maakte het dan weer iets makkelijker.
En nu heb ik 2 ringsplints. Andere dan ik eerst had. Die hadden niet het gewenste effect. Hopelijk brengt dit meer verlichting.
Ik moet ze drie weken uitproberen en dan gaan we overleggen hoe het gegaan is en wat de verdere stappen zullen zijn.
Nu de hobbel nemen om onder de mensen te komen met die dingen. Vind ik ook vreselijk. Ik schaam me. Stom, ik weet het. Maar gevoel is gevoel. Dus ik ga ze dan nu ook maar hier laten zien, hebben we dat ook weer gehad.